Pas vdekjes së Shpatit, bashkëshortja e tij flet mes lotësh: Nuk e di se si t’i tregoj djalit që është vetëm 3 vjeç,
Me një dhimbje të thellë dhe me lot në sytë e plagosur nga humbja, bashkëshortja e këngëtarit të famshëm Shpat Kasapi, Selvije Jao, foli për herë të parë publikisht që nga momenti tragjik i ndarjes së tij nga jeta, një rast që tronditi jo vetëm familjen e tyre, por edhe gjithë komunitetin e artit dhe fansat e tij.
Në një deklaratë të ndjerë, e cila shpalosi dhimbjen e pashmangshme të një gruaje që humbi të dashurin, partnerin e jetës dhe babanë e fëmijëve të saj, Selvije rrëfeu se si ndjenja e humbjes është tashmë pjesë e përditshmërisë së saj dhe të voglit të tyre.
Duke përlotur, ajo kujtoi Shpatin jo vetëm si një artist të jashtëzakonshëm, por si një njeri me virtyte të rralla, modest për zemër, i përkushtuar për familjen, dhe me një ndjenjë përgjegjësie që rrallë shihet.
“Më vjen me të vërtetë keq,” tha ajo me zë të dridhur, “që duhet të jem sot këtu, para jush, për të njoftuar se jeta e bashkëshortit tim ka ndërruar rrjedhën.”
Në këto momente, fjalët e saj shërbyen si reflektim i dhimbjes së thellë, por edhe si dëshmi e respektit të pakushtëzuar për atë që ai ishte, një baba i mirë, një partner besnik dhe një artist i ndritur me shpirt të mirë.
Selvije nuk kurseu asnjë detaj kur foli për lidhjen e veçantë që e lidhte me Shpatin. “Ai ishte një njeri që më plotësonte,” rrëfeu ajo me melankoli.
“Më mbështeste, më respektonte dhe më donte, por më së shumti më ka dhuruar diçka tepër të çmuar: një djalë si Roeli.” Fjalët e saj përçuan një dhimbje të madhe, por edhe një dashuri të përjetshme për atë që përfundoi. Rreth djalit të tyre, vetëm 3 vjeç e gjysmë, ajo pranoi se zemra i rri dridhur kur mendon sesi do të rritet ai pa praninë e babait të tij.
“Ai ende nuk e kupton që nuk e ka babanë,” tha Selvije, “dhe unë s’e di si do të jetë rritja e tij pa atë, dhe nuk e di kush do ta udhëheqë në mungesë të tij.”
Megjithatë, ajo e përshkroi me krenari përkushtimin e Shpatit, deri “në frymën e fundit”, për t’i siguruar djalit çdo të mirë të mundshme.
E ndërsa dhimbja e humbjes ende i mbush zemrën, ajo u shpreh se është krenare për atë që Shpati ka lënë pas: për kontributin e tij si artist, por më e rëndësishme, për rolin e tij si baba dhe si njeri me zemër të madhe.
Nëpërmjet fjalëve të saj, shkëlqen portreti i një familjeje të thyer, por po ashtu i një dashurie që nuk e njeh as kohën, as vdekjen.
Humbja është e papërshkrueshme, por kujtimi për Shpatin, për artin e tij dhe për përkushtimin që ai pati ndaj familjes, mbetet i gjallë.
Për Selvijen dhe të voglin e tyre, jeta ndoshta do të marrë një rrugë tjetër, por dashuria dhe respekti për Shpatin do të mbeten gjithmonë pjesë e përhershme e atyre që e njohën, e vlerësuan dhe e deshën atë.
